امروزه سازمان های زیادی فراتر از یک تشکیلات محلی فعالیت می کنند و دامنه خدمات خود را به کشور یا دنیا گسترش داده اند. طبیعی است که برای اداره چنین سازمانهایی نیاز به زنجیره ای از ادارات و دفاتر کاری و نمایندگی وجود دارد. و باید بین ادارات و دفاتر یک سری اطلاعات رد و بدل شود و در دنیای امروز سرعت حرف اول را می زند ولی بخاطر آن نمی توان امنیت را نادیده گرفت. پس احتیاج به سیستمی وجود دارد که هم سرعت و هم امنیت تبادل اطلاعات را بین مراکز مختلف فراهم کند.در گذشته ای نه چندان دور برای برآورده کردن این نیاز همه شبکه wan را توصیه می کردند که عبارت است از یک شبکه وسیع و در این شبکه برای برای ارتباط بین مراکز مختلف معمولا از خطوط اجاره ای مثلا فیبر نوری استفاده می کنند. و به این وسیله مشکل محدودیت جغرافیایی حل می شود. اما امروزه سازمان های پیشرو از سیستم پیشرفته تر استفاده می کنند و آن چیزی نیست جز یک شبکه خصوصی مجازی به این شبکه ها vpn می گویند که مخفف virtual private network است. و به این وسیله کلیه نیاز های ارتباطی بین کارمندان و دفاتر و... را برآورده می کنند.
اساسا vpn یک شبکه خصوصی است که از یک شبکه عمومی ( معمولا اینترنت ) برای ارتباط کاربران و پایگاه هایی که فاصله جغرافیایی دارند استفاده می کند. در حقیقت به جای اینکه یک خط دیتای واقعی ( مثل یک کابل فیبرنوری که بین دو شهر کشیده شده است.) را اجاره کنید در عمل یک شبکه مجازی را اجاره کرده و از طریق آن ارتباط خود را برقرار می کنند.
vpn می تواند سایت به سایت یا دسترسی از راه دور باشد و بسته به اینکه از چه نوع vpn ای استفاده می کنید به یک سری عناصر و تجهیزات احتیاج دارید. که از جمله می توان اجزای زیر را نام برد:
-یک نرم افزار برای هر نفر
-سخت افزار اختصاصی مانند فایروال pix
-سرور اختصاصی vpn برای سرویس های dial up
nas- یا سروردسترسی به شبکه که برای کاربران راه دور از طرف خدمات دهنده ارائه می شود
-مرکز مدیریت خط مشی و...